Glif to termin używany w budownictwie i architekturze do opisu drzwi, okien i łuków. Używa się go, aby wskazać, że ościeżnica jest ścięta ukośnie od strony wewnętrznej budynku, jak i zewnętrznej, zapewniając w ten sposób lepszy dostęp światła.
Glif — gdzie możesz go spotkać?
Glif jest często stosowany w murach o znacznej grubości do stworzenia wrażenia otworu w ścianie lub do skierowania światła w przestrzeń. Jest to ważna technika stosowana przy projektowaniu wnętrz i elewacji budynków, często stosowana również w architekturze zabytkowej. Co ciekawe dla prostopadłościennych elementów, takich jak filar, słup czy belka ukośne ścięcie krawędzi to tzw. fazowanie.
Wybitne przykłady glifu są charakterystyczne dla architektury średniowiecznej i obejmują, chociażby wnętrze Panteonu. Do bardziej nowoczesnych przykładów należą niektóre ze słynnych willi Le Corbusiera, w których glif był często stosowany, aby pozwolić na lepsze oświetlenie wnętrza lub poszerzenie przejścia.
Glif i materiały, z których jest wykonany
Ukośne uformowanie ościeża okna lub drzwi, są często wykonane z kamienia ciętego i wyróżniają się na tle mniej równomiernie obrobionych kamieni naturalnych lub tynkowanej powierzchni muru.
Jeśli szata jest profilowana, kamieniarze mówią o lamówkach profilowanych. Grubościenny mur z kamienia naturalnego budynków romańskich i gotyckich jest często schodkowy i profilowany kilka razy jeden po drugim i ma półkolumny lub kolumny.
Otwory strzelnicze akcentują otwór w murze i poprawiają dopływ światła w budynkach grubościennych, podczas gdy otwory o prostokątnych przekrojach zacieniają okna i drzwi i sprawiają, że wyglądają one jak dziury w elewacji.