Agrafa w architekturze ma za zadanie spajać ze sobą elementy konstrukcyjne, a przy tym ozdabiać swoim wyglądem, który mocno zmieniał się w zależności od epoki. Wykonana mogła być z kamienia lub ceramiki i najczęściej swoimi wymiary była nieco większa od pozostałych ciosów kamiennych lub cegły.
Podwójne znaczenie terminu agrafa
Agrafa może kojarzyć nam się zarówno z architekturą, jak i elementem ubioru. W przypadku pierwszego skojarzenia jest rodzajem zwornika. Ten szczytowy kliniec łuku usytuowany jest w najwyższym punkcie sklepienie lub łęku. W swojej formie przypomina ozdobną klamrę, która spina element konstrukcyjny, którym może być archiwolta. Wykorzystywana była również do spinania dekoracyjnych obramień, np. obrazu. Agrafa występowała głównie w okresie XVI-XVIII wieku i różniła się wyglądem, w zależności od stylu epoki, w której ją wykorzystywano. Mogła być wolutą, plecionką, a nawet liściami akantu.
W drugim znaczeniu agrafa to forma zapinki, z której pomocą łączono dwa elementy ubioru. Termin ten często odnosił się do ozdobnych zapinek gotyckich, które używane były do płaszczy i szat liturgicznych.
Zarówno w jednym, jak i w drugim znaczeniu tego słowa chodzi głównie o łączenie ze sobą dwóch elementów za sprawą ozdobnego detalu.