Fronton to ciekawy element architektoniczny, który zmieniał się na przestrzeni wieków i towarzyszył budynkom już od starożytności. Wewnętrzne pole frontonu było często bogato zdobione i odnosiło się m.in. do tematyki mitologicznej. Przyczółek bardzo często wykorzystywany był również jako ozdoba drzwi i okien.
Czym jest fronton? Krótka historia
Fronton to niski szczyt nad portykiem, najczęściej przedstawiany jako trójkątne zwieńczenie fasady. Może przybierać jednak różne kształty, które ograniczone są krawędziami bocznymi dachu dwuspadowego. Wewnętrzne pole frontonu nosiło nazwę tympanon i mogło być gładkie lub wypełnione rzeźbiarską dekoracją.
Fronton mógł być stosowany jako element ornamentowy przy dekoracji obramowań okiennych i drzwiowych, nisz, portali czy ołtarzy. Błędne jest określanie tego elementu architektonicznego fasadą budowli.
Architektura frontonu. Co trzeba o niej wiedzieć?
Fronton był stosowany w świątyniach greckich od około 650 r. p.n.e. Najczęściej zamykał przestrzeń dachową od przodu i tyłu budynku. Tympanon frontonu często ozdabiany był scenami mitologicznymi. Pojawiające się dekoracje, odnosiły się do scen z życia bogów, którym poświęcona była dana świątynia.
W czasach renesansu, neorenesansu oraz klasycyzmu bardzo popularne było nawiązywanie w sztuce i architekturze do antyku. Właśnie w tych okresach frontony powróciły do łask i na nowo zdobiły budynki świątyń, urzędów, kamienic i pałaców.
W budynkach z XVII i XVIII wieku, w stylu barokowym, fronton przybierał bardzo wymyślne kształty. Mógł być gierowany, opatrzony wolutami lub pozałamywany. Opcji było wiele.
Fronton występował również w architekturze wnętrz jako element ornamentowy. Dekoracyjne elementy bardzo często pojawiały się nad oknami oraz drzwiami. Przyczółek był popularnym elementem zwieńczającym meble i ołtarze.