Herma to element dekoracyjny, który ma kształt zwężającego się ku dołowi słupka. Na szczycie zakończona jest popiersiem lub rzeźbą głowy z fantastycznymi cechami. Stosowana w starożytności do przedstawiania bogów. Odrodzona na nowo w renesansie, lecz w zupełnie nowej formie. Sprawdź, jak zmieniała się herma i jakie były jej odmiany.
Historia hermy. Co warto o niej wiedzieć?
Do V w. p.n.e. herma była wyłączne stosowana w Grecji dla przedstawienia Hermesa wraz ze zwyczajowym wyobrażeniem fallusa. Później, w ten sam sposób, zaczęto przedstawiać innych bogów i herosów.
W stylu czarnofigurowego malarstwa wazonowego hermy były bardzo częstym elementem dekoracyjnym. Od IV w. p.n.e. właśnie w ten sposób zaczęto przedstawiać portrety sławnych osobistości. Dobrym przykładem jest zachowana parzysta herma Herodota i Tukidydesa. W starożytnym Rzymie korzystano z parzystych herm, aby przedstawiać postacie bogów. Jeśli herma miała niewielkie rozmiary, mogła być wykorzystywana do przyozdobienia wnętrz.
Okres renesansu to czas, gdy mocno zaczęto inspirować się starożytnością i sztuką rzymską. Bardzo ważny staje się wtedy pilaster hermowy, czyli przyścienny element, który nawiązuje kształtem do hermy. Takie popiersia umieszczane były wzdłuż ulic, w gimnazjonach czy na granicach posiadłości.
Odmiany hermy
- Herma żeńska – jońska
- Herma męska – dorycka
- Herma parzysta – dwugłowa
- Herma saska – męska półpostać na pilastrze
W średniowieczu herma była również charakterystycznym rodzajem metalowego relikwiarza, który miał kształt popiersia.